Ameland 2016

Geplaatst op 06-10-2016  -  Categorie: Verhalen Kano

Donderdag 6 oktober. Kanoavond. Na afloop in de kantine voor een biertje en het bespreken van een Waddenkanotocht naar Schiermonnikoog. Voor mij (Marc) wordt het de eerste echte kampeertocht en zee ervaring. We pakken getijdentabellen en stroomatlas erbij. Voorpret. Routes bekijken. Op Schier zijn helaas alle campings gesloten. Wildkamperen met 5 tentjes lijkt niet handig, dus uiteindelijk beslissen we toch voor Ameland. Camping Duinoord daar is het hele jaar open.

Zaterdag om 10 uur verzamelen in de haven, de kano's gedeeltelijk inpakken en op de aanhanger.  Drie eenpersoonkano's, voor Haiko, Gerard en mijzelf. Twee tweepersoonkano's voor Daan en Antoinette en Martien en Barbara. We hebben genoeg tijd voor koffie in de kantine. Daarna gezellig met zijn allen in de VW bus op weg. Na een onbedoelde sightseeing toer door Leeuwarden komen we in Holwerd aan en laden we de kano's uit. Omkleden en te water.

We houden noord aan naar een slenk op Ameland die we willen bekijken. Maar vanaf het water is die niet te vinden. De zon zal  tegen zeven uur onder gaan en voor donker willen we de tentjes opzetten. Dus koersen we naar Nes. Een mooie tocht met fantastische grijze wolken en een zon die er door schijnt.  Op de botenhelling van het kleine jachthaventje van Nes gaan we weer aan land en gaan de droge kleren aan.

Kano's op de karretjes voor een wandeltocht dwars door Nes naar camping Duinoord. We hebben net genoeg tijd om nog in het licht de tentjes op te zetten. Natuurlijk begint het ook net te regenen. Met het gezellige getik van de regen op de tent eerst maar eens cup-a-soup gemaakt met een whisky erbij. Life's good.  Helaas is het toiletgebouw op ons deel van de camping gesloten, maar het heeft een fraaie luifel om met zijn allen onder te zitten en eten te koken. In ons geval (Martien Babs en ik) zuurkoolstamp met spek en rookworst. Martien bakt de worst in plaats van te wellen, de barbaar, maar het blijkt erg lekker. Natuurlijk even proeven van wat de anderen klaarmaken. Wijn en whisky worden zoals gebruikelijk rondborstig gedeeld. En verwarmen ons voor zover dat nog nodig was. Dit smaakt ons zo goed dat sommigen een zendmast met een rode lamp voor een overvliegend vliegtuig dan wel satelliet aanzien. Gezellig is het in elk geval. We sluiten de avond af onder een inmiddels heldere sterrenhemel en gaan te bedde. Ik val in slaap met op de achtergrond de ruisende branding aan de zeekant van Ameland waar we morgen doorheen moeten, en het zachte geruststellende geronk van broer Martien in de tent 5 meter verderop.

Om 07.00 uur weer op en ontbijt. Eieren met spek. De kano's worden weer gepakt. Ik heb ineens meer ruimte dan gisteren. Zoveel heb ik toch nog niet opgegeten? Het is denk ik toch efficiënter ingepakt. Al doende leert men. Het blijkt een zware klus de karretjes door het duin naar het strand te slepen.  De branding is hoger dan ik verwachte en ik voel mij ietwat gespannen terwijl  Daan mij een duwtje het water ingeeft. De eerste Knoepert van een breker loopt keurig over de kano en mij heen. En helaas ook gedeeltelijk mijn kraag in. Een paar brekers later ben ik er door. Met een voldane grijns en wat trillerig door de adrenaline. We varen westelijk evenwijdig aan de kust, de golven zijn hoog. Toch al snel 1.5 meter of meer. Maar de kano gaat er lekker overheen en ik krijg er vertrouwen in. Af en toe verdwijnen Daan en Antoinette naast me volledig achter een golf. Soms lijkt het of ze in het water zitten zonder kano. Het ziet er grappig uit. We spotten meerdere zeehonden die nieuwsgierig komen kijken wat we zijn.

Maar ergens  moeten toch ergens weer zuid sturen om Ameland te ronden. En ik zie aan mijn linkerhand de brekers naar de kust rollen. Ik voel de spanning weer iets opkomen, maar ben niet bang.  Haiko geeft me nog een paar goede tips en daar gaan we. Ik surf een breker af maar wordt dwars gezet, ik denk: tegen de golf in hangen, tegen de golf in hangen en lage steun!  Boven verwachting blijf ik overeind. Een paar brekers later zie ik Martien en Barbara, die voor me varen, ook schuin weggezet worden en voor Gerard langs gaan. Die kan niet meer ontwijken en gaat over ze heen. En om ligt de stabiele tweepersoons kano. Alles wat los onder de spatzeiltjes in de kuip lag gaat overboord. Martien en Babs blijken te kunnen staan,  in een branding die bedekt is met drijvende sneetjes brood. Op twee stalen drinkbekers na wordt alles gered. De winterse zwembad training werpt vruchten af. Haiko brengt Barbara, die aan de punt van zijn kano hangt,  naar Gerard en mij. Met zijn drieën maken we een vlot om Babs uit het water te krijgen. Ondertussen helpen Daan en Antoinette Martien de kano te legen. En dat in de brekers. Respect! Eenmaal op het strand trekken de drenkelingen droge kleren aan die uit de andere kano's opduiken. Martien en Babs zijn toch wel behoorlijk afgekoeld. Gelukkig is er een thermoskan met heet water.  Om warm te worden loop ik samen met hen een stuk met de kano's op de karretjes. Dat valt veel zwaarder dan verwacht omdat het zand snel rul wordt. Een eind verder gaan we weer te water, door de branding heen. Het voelt al vertrouwd. We ronden de westkant van Ameland. En daar wordt het water veel rustiger. Een stukje hebben we nog het tij mee en daarna moeten we het helemaal zelf paddelen. En dan is Holwerd toch best een eind. 17.30 uur zijn we terug en kunnen de kano's weer op de kar. Ik vond het goed te doen, maar ben ook wel blij dat we er zijn. Bij Heerenveen nog een fastfoodhap en om 22.30 uur zijn we weer bij VADA. Een geslaagd weekend.