Net als bij Le Mans moet je flink rijden voor je hobby in het zand. In dit geval ging de trailer in bijna drie uur naar Lauwersoog en vertrokken we vandaar vier man sterk voor een kanorondje Schiermonnikoog. We, dat zijn: Hans, Rob, Haiko en Tom. Met de stroom mee voeren we als een vorst over de golven, af en toe een surfje pakkend. De boeien gleden langs en toonden dat we een goede snelheid voeren. Dus was het tijd voor een eerste verzetje. Daarvoor is een muizengaatje in de zak van je zwemvest al genoeg. "Ik hoorde nog wat tikken op mijn peddel…" was de mededeling van Rob die zo zijn zonnebril verloor.
Natuurlijk was het zaterdag 16 juni fantastisch weer en de zon schitterde geweldig in elke golf om ons heen. Uit medeleven met Rob stuurden we de kano's noordwaarts en gingen we met de zon in de rug door de Eilanderbalg richting Schier. Ons doel was nu om alle boeien te volgen van EB2 tot EB26. De golven kwamen dwars op de kano en surfen was verleden tijd. De wind blies recht van voren, het tij kenterde en de stroming viel stil. Kortom, er moest gewerkt worden. Rob accelereerde, want hij moest nodig en door het mooie weer leek Schiermonnikoog dichterbij dan het was. Hoe dichterbij we kwamen, hoe halucinerender de horizon er uit zag. Eén grote fata morgana van drijvende duintjes, opduikende en verdwijnende witte zandbergjes, van eidereenden die zo groot leken als pinguins en meeuwen die rechtop wel op een wandelaar in de verte leken.
In de kano zit je zo laag dat de wereld er anders uitziet. Terwijl we Rob in de verte eindelijk zagen ontspannen, sloeg bij Tom een dodelijke moeheid toe. Als laatste arriveerde hij op de slikken van Schier die er overigens mooi bij lagen. Tussen de hoopjes van de zeepieren, de scholeksters en noordse sterns strekte de horizon zich uit. Het was fris en we zagen de volgende rustplaats al liggen: Simonszand bij EB26. Deze verlaten woestenij van zand en zeehonden was dit jaar slechts een tussenstop. Nadat Tom -daar aangekomen- had aangegeven dat hij echt moe was, viel het besluit tenminste door te varen naar paal 10 op het Noordzeestrand van Schiermonnikoog. Niemand heeft ooit gezegd dat je zeekanoën doet voor je lol. Dus toog Tom op een strategische westelijke koers met de beste wensen van Haiko, Hans en Rob die nog wat puntige golfjes gingen pakken bij de punt van Simonszand. Daar waar de zeehondjes mooi uitzicht hebben op de capriolen.
Inmiddels scheen de zon recht in ons gezicht en dat schitterde en spiegelde zo dat Hans, Haiko en Tom blij waren met een zonnebril. Op zo'n moment komt Rob dicht bij de klassieke ogenknijper uit de Marlboro-reclame die ook altijd met hoed en zonder bril is. Het varen op de Noordzee klinkt altijd leuk, vooral bij mensen die dat nog nooit gedaan hebben. Kort gezegd betekent het peddelen en peddelen terwijl de vuurtoren van Schier niet dichterbij komt en je je afvraagt of je wel vooruit komt. Haiko, Rob en Hans wilden de sleur doorbreken en gingen naar de branding. Dat viel tegen want branding was er niet, al werd je er wel nattig van en er bleek wel degelijk een behoorlijke stroming te zijn. Alleen liep die niet langs het strand, maar pas verder buitengaats. Daar lag Tom ineens ver op kop met drie zwoegende maten in de achtervolging. Maar ergens moet je toch gaan eten en slapen en dus eindigde voor Tom, Haiko en Hans de dag met de zwaarste beproeving tot dan: de kano's over twee-driehonderd meter strand naar de duinen sjouwen. Voor Rob moest toen zijn beproeving nog komen: al zijn dekluiken bleken lek: nat eten, nat stoeltje, natte droge kleren en een natte slaapzak.
De mooiste zonsondergang was ons deel bij de copieuze maaltijden met wat drank. Helemaal niemand meer te zien nadat een verdwaald stel in de duinen was verdwenen. Windstil, zacht weer zou het 's nachts worden en we rolden onze slaapzakken uit op het strand en sliepen onder de eindeloze sterren. Alleen een enkele wulp of meeuw verstoorde de stilste plek van Nederland. Dat, plus een helikopter die om half drie 's nachts met groot zoeklicht over de kwelder en het wad van Schier een uur lang heen en weer vloog. Haiko en Rob waren meteen wakker, bang dat Ko de Boswachter ze op de hielen zat. Je weet het immers maar nooit met die lui van Natuurmonumenten. Maar ook dat overleefden we en toen de zon om vijf uur in ons gezicht scheen deden de meesten van ons nog twee uur stug of ze sliepen. "Het was heerlijk maar ik heb wel wat keelpijn" en "Ik heb heel diep geslapen in blokken van anderhalf uur" of "Toen ik even ging pissen, zat Hans rechtop in zijn slaapzak." Het hoogtepunt van de hele tocht was het ontbijt dat Hans serveerde op nattig en licht zeegezouten brood van Rob: eieren met peperservelaatworst. Niemand die er niet zelf bij was weet hoe lekker dat was. Met het beste humeur van de wereld gingen we verder langs het verlaten Noordzeestrand van Schier.
Net toen dat begon te vervelen, schoot Rob in de versnelling want hij moest nodig. Al snel zagen we hem in de verte het strand oprennen, net bij een naakte man die uit het water stapte om zich aan te kleden. Terwijl Rob zijn broek omlaag trok, deden wij of we er niet bij hoorden. Toen we eindelijk weer gezellig bij elkaar waren, moesten Haiko en Hans hun gekeuvel onderbreken want Rob en Tom begonnen al aan de oversteek naar Engelsmanplaat. Tijdens kentering van het tij voeren we koersvast naar het scheve baken dat daar staat voor kanoërs. Het is bijna 10 meter hoog en dat zie je pas als je omhoog klimt. Hans vond het wel wat hoog maar hij klom tenminste naar boven met Tom.
De laatste etappe was een snelle: in een uur en een kwartier voeren we naar Lauwersoog. Drie eilanden met heel veel zand in 24 uur. Het was een geweldige en relaxte tocht die we in traditie eindigden met een visje op de haven. En natuurlijk nog drie uur terug "rijden" naar huis, maar als je niet van Le Mans houdt moet je niet bij Rob in de auto gaan zitten.
Tom den Boer