Een bijzondere kanohappening. Een bijzondere locatie. Het Lauwersmeer. Een leuke camping. Precies tegenover het vissersdorp Zoutkamp waar traditiegetrouw de visserijdagen plaatsgrepen. Dat gaf aan ons pinksterkamp een extra feestelijk tintje in de vorm van het zicht op een sprankelende kermis en de verkiezing van Miss Garnaal 2004, gerekruteerd uit het plaatselijk tienerbestand, die als dankbare mascotte triomferend werd meegevoerd op het vlaggeschip van de vissersvloot. Onder luid getoeter van scheepshoorns werd zij aan de plaatselijke bevolking en de horden toeristen getoond als betrof het een ruim gedecoletteerde, gevierde heldin van koninklijke bloede.

Ons kampje stond vastgenageld op een fris groen langwerpig privé veldje, dat door een rietkraag met gezond rizoom gescheiden werd van het Reitdiep.

Kinderen dartelden er vrolijk tussen de tentjes en de stoere kayakkers rond met takken, emmertjes, schepjes en bloemetjes. Op de grotere open plekken ontstonden samenscholingen van ontspannende aard. Opblaasstoeltjes, branders, etenswaren, drankjes en versnaperingen, alles was er weer in een bonte verzameling vertierbevorderende zooi bijeengebracht ten gerieve en nut van het algemeen. Knabbels, frisdrank en gewone drank gingen onbaatzuchtig ter vermaak, vertering en ontspanning rond. Vada-Kano ten voeten uit.

“We gaan!” klonk het plotseling uit wel 4, 5 kelen tegelijk. En als bij toverslag veranderden de activiteiten. Boten werden gevuld met proviand en equipment. Regelingen voor kinderen werden getroffen en in de vaart der kayakkers gingen de eerste boten soepel te water voor een glorieuze tocht op het Lauwersmeer. Achterblijvers vermaakten zich met elkaar, de kermis en de clubfrisbee. ’s Avonds gingen de verhalen rond en de plannen voor de volgende dag: een Waddentocht.

Het tij bepaalde de comfortabele vertrektijd op 11 uur. Een trailer vol boten naar Lauwersoog. in de haven waar ook de veerboot met regelmaat toeterde te water na de nodige voorbereidingen. Gedisciplineerd trokken we het zeegat uit een kalm Wad op, waar het tij ons door een alternatieve ondiepe geul meevoerde naar de noord-westelijke kust van Vlieland. Een lekker zonnetje, enige besmuikte nevel aan de horizon en een wandeling over het kunstig door de wind gestructureerde zand. Krijsende meeuwen, fouragerende steltlopers. Edwin gaf de voorkeur aan een strandslaapje teneinde aan de vermoeienissen van de vorige avond te ontsnappen. Hij herstelde zich met verve onder het motto: ‘s avonds een vent, ‘s morgens een vent!

Met dood tij voeren we tussen nieuwsgierige zeehonden door, over naar Engelsmanplaat. Daar beklommen we het piramidevormig staketsel dat dienst doet als vogelwacht, genoten van een uniek uitzicht op 23 mtr. hoogte en wachtten we het lopen van de vloedstroom af om daarvan gebruik makende te kunnen terugkeren naar het vaste land. Altijd weer een vreugde om aldaar aangegaapt door hordes licht verbijsterde dagjesmensen ongegeneerd de natte kanoplunje te verruilen voor alledaags tenue ten afscheid van een bescheiden zeetochtje, dat door kennelijke landrotten toch vaak als een stukje waaghalzerij van onverantwoordelijke durfals wordt gezien ongeacht de ervaring en kennis van zaken van de durfals in kwestie. Een welverdiend gebakken visje van bedenkelijk geringe afmetingen als afscheid van de zee.

Terug op onze samenscholingsplaats ruisten al ras de branders voor maaltijden van diverse aard. Iedereen at bij iedereen, bewonderend complimentjes rondstrooiend aangaande de in het algemeen culinaire hoogstandjes. Een vredig samenzijn. Alom vreugdevolle gezichten. Relaxed gekeutel zonder onvertogen woorden. Onze clubaartsvader Henk rookte kalm een geurig sigaartje. Heerlijk!

’s Avonds hier en daar een diepgaand gesprek over De Staat Van ZIJN en de dilemma’s die het denken daarover soms oproept, vooral als er door derden wordt gesuggereerd dat er besluiten dienen te worden genomen die het eeuwig conflict tussen denken, voelen en willen gevoelig aanwakkert zonder dat daardoor een bevrijdende of bevredigende oplossing in zicht lijkt te komen. De grote beer flonkerde helder boven ons vredig kamp en leek te suggereren dat alles in de tijd zou duidelijk worden. Kikkers kwaakten hun betoverend concert de nacht in.

Pinkstermaandag. Hier en daar werden tenten afgebroken, omdat de plichten elders riepen, maar een forse harde kern besloot na een regenachtig begin van de dag dit gloedvolle pinksterkamp af te sluiten met een gezwinde tocht over het Reitdiep. Anderen gingen een flinke wandeling maken.

“We gaan!” klonk het weer animerend, alarmerend en tot dadendrang prikkelend. Tien minuten later gleden we vredig voort over de fraaie voormalige zeearm. En wederom werden we beschenen door een welverdiend verwarmend voorjaarszonnetje. Gemoedelijk lepelden we richting Groningen en na een vrolijke pauze weer in tegengestelde richting.

Zonder een spoor van haast werd het kamp opgebroken en gekuist. Werden de kayaks weer opgebonden op auto’s en trailer. Opgedroogde tenten vakkundig ontstokt en geroutineerd opgerold. Slingerende eigendommen verdeeld onder de rechtmatige eigenaars. Vuilnis afgevoerd.

Het grootste Pinksterkamp ooit (22 tenten, 43 mensen waaronder veel nieuwe gezichten) werd meteen ook het meest vredelievende en relaxte Pinksterkamp, volledig in de geest van de aloude VADA-KANO clubcultuur.

ORGANISATOREN EN DEELNEMERS: HET WAS PRACHTIG! BEDANKT!