Rondje Land van Altena

Geplaatst op 27-11-2010  -  Categorie: Verhalen Kano  -  Auteur: Toon Hoefsloot
Tegen de tijd dat de meeste watersporters zich terugtrekken om te overwinteren, de dekzeilen over de boten slingeren, motoren winterklaar maken en een extra deken op bed leggen, begint het varen bij kayakkers juist weer extra te kriebelen.
 
Kano 9Hoe dat komt? Omdat het water dan leeg is, de kleuren in de bomen hangen, de stilte in het vaargebied is teruggekeerd en de uitdagingen van het najaar extra eisen stellen aan onze overlevingsdrang.

Achter de raceGolf hangt onze trailer met 6 boten. We snorren naar Wijk en Aalburg. Dwars door de wijk de dijk over en naar het water. Een voetbalveld, een strandje, een parkeerplaats. Drinkwater halen bij de voetbalkantine. Mark’s auto wordt naar de Biesbosch gebracht. Hij gaat maar 1 dag mee. Het wordt niet duidelijk of hij zijn gezin slechts 1 dag kan missen of zijn gezin hem. Belangrijk is het niet. Het gaat om intens genieten en plezier maken. Dat kan Mark als geen ander.
 
De boten inpakken, net of we 3 weken weggaan. Dezelfde spullen zijn er voor nodig. Eenmaal te water glundert de groepsgeest driftig van de smoelen. We gaan. Rondje Land van Altena. Twee aan twee meanderen we over de Andelse Maas (15km) naar de sluis. Rob klimt als een kat het dukdalf op om ons voor schutten aan te melden en zo de sluiswachter te activeren. Die spreekt ons vriendelijk naar binnen. Vlot schutten we 20 cm omhoog. Zo kunnen we door naar de Merwede. Lekker jutteren tussen de grote schepen door. 10 km prachtig golvend wijd water. Wat miezerige regen lappen we aan onze peddels. Het is warm voor de tijd van het jaar…
 
Voorbij de splitsing naar Sliedrecht en Biesbosch Haven. Daar liggen veel schepen te wachten op vracht. Werkendam. We gaan de sluis door naar beverland de Biesbosch. Een puber met een veel te dure rubberboot snerpt ons voorbij, draait en haalt capriolen uit voortdurend vlak voor onze neuzen. Een kwartiertje doet ie stoer tot het ons gaat vervelen. Dan stopt Rob met een verveeld gezicht zijn middelvinger in de neus als ie weer langs komt. Gelopen koers! De snotneus houdt het direct voor gezien.

De rust keert terug. Aandacht voor de beversporen en het overweldigende kleuren-palet aan de bomen. Bij het voetveer staat de auto van Mark. Pauze. Prioriteit en stroopwafels. Afscheid van onze humorvolle vriend, die nog niet goed weet of hij spijt heeft dat ie naar huis moet of blij is dat ie van ons af is. We varen al wuivend verder. Achter ons Mark onder volle kleurenpracht: een sprankelende regenboog.
 
Midden in dit schitterende stiltegebied klimmen we tegen de avond een dijkje over en plaatsen we ons bivak illegaal en uit het zicht op een koeienspoor. Het is al een tijdje droog. In het donker kleuren de molshopen net zo bruin als de koeienvlaaien. Het maakt niks uit waar je op trapt als je hoge schoenen of laarzen draagt. We koken, lampjes als mijnwerkers op het voorhoofd, geruisloos op spiritusbranders. De wijn gaat rond en de verhalen. In extra nylon keren we de nachtelijke afkoeling tot de stemmen staken en het dons in de matjes en de zakken behaaglijk mag gaan kraken.
 
Naast de nachtelijke muziek van Ed droezel ik in contact met de aarde onder me de nacht door. Een uur langer dan normaal want de tijd ging die nacht terug. Flinke regen vanaf 4 uur. ’n Enkel spatje nog bij het ontwaken. Ongewassen koppen zetten koffie en eten brood met spek en ei. Op de een of andere manier ben ik altijd de klos als het op eieren bakken aankomt. Traditie zeker! Vrolijke lachebekjes worden mijn deel als ik de klaar gestookte lekkernij uitreik. Het blote aankleden en inpakken. Uit de verte komen de koeien in slagorde snel dichterbij. Haiko wacht niet op de zwart-witte viervoeters. Zijn tentje is in een mum van tijd weg. Vandaag is hij als eerste te water. Kalm volgt de rest na loeiende gesprekken met de kudde melkmuilen.
 
De spatzeilen zijn nog niet dicht of we komen 7 kayakkers tegen uit Drimmelen. Zij doen een zondagochtendrondje. Vrolijk spreken we met elkaar. Net familie. Een van die knapen voer een week eerder met de Bopo’s mee naar de Greb waar wij zaten te pauzeren. Herkenning. “small world” .
 
Verder gaat het weer. Kronkelend door het gat van de Turfzak, Keesje Killeke, Gat van Zuiderko en sloot van Sint Jan. Voor insiders ongetwijfeld treffende benamingen. Een enkel visserssloepje komen we tegen in de overweldigende natuur. Hier en daar ligt nog een motorboot te slapen. De Amercentrale duikt steeds als een baken boven de bomen op. Voor deze brommende gigant langs varen we bakboord de Amer op. Tot de brug bij Keizersveer. Daar sturen we naar stuurboord het oude Maasje op. Dat ligt ongeveer parallel aan de Bergse Maas. Pauze. Op het streng verboden strandje van de commando’s. Het Neerlands leger zit toch in Afganistan! Rust verzekerd. O ja?
 
Nee dus. Een motorboot met een tamelijk gevuld jong stel drukt de boeg naast ons in het zand. Grote baby haalt een miniatuur speedboot aan dek. Met –sakkerju- een verbrandingsmotortje. Radiografisch bediend. Vanaf het zwemplateau laat overjarige teener het scheepje te water. Snerpend jankt het bootje als een raket over het water te heen en te weer. Wij steken onze vingers in de oren tot het motortje afslaat. De motorboot moet gestart worden om het bootje op te halen. Dat heeft heel wat voeten in aarde: achteruit varend naderen. Voor het te dure speelgoed weer aan boord is, zijn vier reddingspogingen, een pikhaak en de hulp van Truus nodig. Van schroefdraairichting heeft speleman kennelijk geen weet. Opnieuw stelt hij de brandstoftoevoer bij en daar snerpt het loeder weer door de stilte. Wij varen maar weer eens af.
 
14 km leuk varen op het Oude Maasje. Eerst een paar onderhoudswerven waar bovenmatig bedeelden hun overmaatse jachten laten vertroetelen en overwinteren. Handel is handel. Prachtig riviertje. Het komt uit bij de jachthaven van Waalwijk. Een krakkemikkig zootje steigertjes met rotte of ontbrekende plankjes. Stukken onbehandeld plaatmateriaal waar doorzakken voorkomen moet worden van de Arbowet. Plaatselijke schrutrul aan vertierbootjes, bealgd en vervuild.
 
We dragen over. Weldra varen we op de keurige Maas met de karakteristieke bolboompjes om de 75 mtr.. 6 km verder varen we onder de indrukwekkende keersluis door de Andelse Maas weer op.
 
5 km nog. Varen om het varen. Ik wil nog niet denken aan het eindpunt, maar het is nabij. 10 dagen 75 km varen binnen 48 uur. Veel afwisseling in type vaarwater en omgevingsschoonheid. Het strandje waar we de vorige dag zijn gestart. Godt, wat een fraai rondje. Wat een plezier samen.
 
Geroutineerd kleden we om, laden onze ouwe trailer op. De ‘petjesgolf’ ervoor en met nagloeiende wangen naar huis. De GPS geeft de juiste snelheid aan. Die wordt vastgelegd op de cruisecontrol. Met 5 km extra gedoogsnelheid. Op de teller exact 104km. Langs de mazen van de wet de baan op. Op tijd terug voor fikandellen, friet en bier. Dineren bij Lia. Rondje Altena. Prachtig! Maken we er een klassieker van? En wanneer gaan we een winterrondje varen, kamperend in de achtpersoons tiepie indianentent met houtkachel?
 
Mark, Haiko, Rob, Hanneke, Edwin, Toon