VADA-Kano gaat een weekend naar zeeland en ik had opeens tijd om mee te gaan want ik was wat eerder terug van vakantie. Zeeland, met meer zee dan land, waarom was ik er zelf nog nooit geweest vroeg ik me af, want op de kaart zag het er allemaal prachtig uit. Het werd allemaal nog prachtiger dan ik al dacht. Te beginnen met een mooie camping plek in de appelboomgaard van de gastvrije ouders van Tom. Het weerbericht was fantastisch als je van warmte houdt. Het was bijna niet te geloven, zaterdag 30 graden en een zeewater temperatuur van 22 graden! Zondag zou er een stevige bries staan na een onweersfront dat al vroeg in de ochtend zou overtrekken, ook geen probleem dus.
Zaterdag was het plan om van Burghsluis naar de schelpenbult voor Zierikzee te varen. Het was nog opkomend tij toen we vertrokken maar daar merkten we niet veel van vanwege de oostenwind. Het gaf steile golven waardoor we niet al te hard opschoten. Even een visje eten in Zierikzee werd maar overgeslagen omdat het tij al begon te keren. Aldus traverseerden we maar direct naar de schelpenbult. Het duurde even voordat ik het eilandje herkende want het stak maar nauwelijks uit boven de golven. We parkeerden onze kano’s in een beschutte baai van het eiland. Ik was verrast dat het hele eiland ook echt alleen bestond uit miljoenen schelpen. Waarschijnlijk afgezet door de getij stromingen. Er kwam steeds meer eiland boven water en ook de westelijk gelegen zandplaat begon zichtbaar te worden. We zouden er straks zuidelijk omheen varen naar de zeesluizen in de Oosterschelde en dan buitenom 6 km over open zee naar de duinen van Westenschouwen. Na een uurtje kwam er een grote boot aan met op het achterdek een bebaarde vent met een drietand speer en gehuld in een visnet; kwam Neptunus ook al in de Oosterschelde? Het bleek dat hij van plan was het eiland te enteren om op Salacia, de personificatie van de zilte baren te wachten. Zo iets trekt natuurlijk een hele vloot toeristen aan dus voor dat het zover was zijn we er maar snel vandoor gegaan. Het schutten ging snel en de zee bleek bijzonder rustig en ook de uitgaande eb-stroming kreeg nauwelijks grip op onze kano’s. We zouden eerst dicht langs Neeltje Jans varen, maar het aanwezige naaktstrand genoodzaakte ons toch wat meer afstand te houden hetgeen Arnoud wat laat in de gaten kreeg. Rob verdween al gauw uit zicht omdat hij dacht dat er in het westen nog ergens gele tonnen waren om te omronden. Nadat we aanlandden in Westenschouwen moest er natuurlijk nog even gezwommen worden. Voor Rob was het te tam dus probeerde hij zijn reflexen te oefenen door op het achterdek zittend rond te peddelen. Onze kano’s op het strand waren een bezienswaardigheid voor de kinderen die maar wat graag eens in de kuip wilden zitten. Zo te zien is er nog wel jonge aanwas bij de kanosport mogelijk. Daarna onze kano’s over het duin zeulen en een heerlijk ijsje eten waarna de kano’s opgeladen werden en we weer in de appelboomgaard terugkeerden.
De zondag ochtend begon vroeg met vuurwerk in de vorm van zware onweersbuien. Die veroorzaakten de nodige overlast verder in het binnenland. De wind ruimde naar ZZW en het begon stevig te waaien. Besloten werd om de Grevelingen op te zoeken en vanuit Brouwershaven NNW te varen en Hompelvoet te omronden en terug te keren via de archipel eilanden terug naar Brouwershaven. Dat werd een dagje uitwaaien en heerlijk surfen tijdens de eerste helft van de tocht. Met een paar peddelslagen begon mijn kano al van een golf af te racen. De gps lag voor me op het spatzeil en de snelheid schoot omhoog naar 18 km/u. Wat voelt dat snel zo dicht bij het water! De punt begon zich in te graven en hangend tegen mijn peddel die ik als roer en steun gebruikte kon ik mijn kano onder controle houden, wat een heerlijk gevoel. Volgende keer proberen wat meer achterover te hangen om een nosedive nog beter te onderdrukken. Die tip kwam later van Daan die met Antoinette die dag het land deel van zeeland aan het verkennen was. Inmiddels kwamen we in de beschutting van Hompelvoet. Wat een contrast toen we koers zetten naar de Archipel. Het was recht tegen de wind in die was aangewakkerd tot tegen de 6 Bft. De meeste zeilbootjes waren al van het water verdwenen of hingen op 1 oor met een stormfok. Dat gaf een bijzonder gevoel dat je met zo’n kano dan toch nog kunt varen. De boeg van mijn kano brak door de schuimende golftoppen en kwakte vervolgens met een luide klap in het golfdal. Het water sloeg tegen mijn borst aan, het was hard werken en het duurde wel even voordat we bij de archipel kwamen. Wat een rust aldaar in de beschutte baai achter een paar duintjes en bomen. Hier konden we eindelijk van onze lunch genieten en onszelf opladen voor het laatste stuk tegen de wind in naar Brouwershaven. De wind werd iets rustiger, maar soms sloegen er opeens heftige vlagen op het water. Arnoud had waarschijnlijk krachtvoer gehad want hij voer op dat laatste deel zowaar heen en weer om foto’s en filmpjes te maken van alle deelnemers. Terug in Brouwershaven werd er nog even gezwommen waarna we op weg gingen naar het visrestaurant van Bruinisse. Dat vis eten was een mooie afsluiting van een geweldig weekend met dank aan Toms ouders! In Nederland valt dus prima te kanovaren!